አንደበትን ስጠኝ

የፍጻሜ ልዑል

የፍጻሜ ልዑል

በገፍ እየጠጣ ወንዝ እና ዝናሙን ባህሩ ካልረካ፣
በጅምላ እያቀፈ ፀሐይ ከዋከብቱን ጠፈሩ ካልፈካ።
በቀረብነው ቁጥር ግባችን ከራቀ፣
የተጀመረ እንጅ ባይኖረን ያለቀ፣
ጣእመ ህላዌ እንዳይሆን መራራ፣
ቅስም እንዲያንሰራራ፣
መሃላችን ካለ
ባ'ለ ብዙ ጅምር ባለ ሺህ ሙከራ፣

የፍጻሜ ልዑል ተብሎ ይጠራ።

ምንቸት እና ጋን

ይኑር እንጅ ባ'ገር፣
በቀየ በሰፈር፣
ኩሬ ሙሉ ዉሃ ምድጃ ሙሉ እሳት
ዳውላ ሙሉ አፈር፤
የምንቸቶች ስፍር መች በጋን ይለካል፣
ጋኖች እንኳን ቢያልቁ ሌላ አፈር ይቦካል።

ምንጭ፦ ስብስብ ግጥሞች

                               በውቀቱ ስዩም